شایع ترین علل زخم های تناسلی در آمریکا، عفونت ویروس هرپس سیمپلکس و سفلیس هستند. سایر علل عفونی زخم های تناسلی، شامل شانکروئید، لنفوگرانولوما ونروم، گرانولوم اینگوینال، عفونت های باکتریایی ثانویه و قارچ می شوند.
علل غیرعفونی از جمله آسیب های جنسی، پسوریازیس، سندرم بهجت و بثورات دارویی ثابت نیز، می توانند منجر به زخم های تناسلی شوند. زخم تناسلی چگونه تشخیص داده می شود؟ آیا پماد برای زخم تناسلی وجود دارد؟ در ادامه مطلب با ما همراه باشید
تشخیص بیماری
تشخیص بیماری زخم های تناسلی براساس وجود یک یا چند زخم مخاطی پوستی بر روی اندام تناسلی، پرینه یا مقعد می باشد. همچنین، تشخیص علت خاص زخم های تناسلی بر اساس سوابق پزشکی، معاینه ی فیزیکی و مشاهدات آزمایشگاهی انجام می شود.
سوابق پزشکی و معاینه فیزیکی
عوامل خطر علل عفونی زخم های تناسلی، شبیه به عوامل خطر عفونت های مقاربتی می باشد، اما عوامل خطر عوامل غیرعفونی متفاوت اند. برای مثال، بیماران مبتلا به پسوریازیس پس از آسیب جنسی یا مصرف داروهایی همچون داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، ضدمالاریا، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، مسدود کننده های بتا، لیتیوم، سالیسیلات ها یا کورتیکواستروئیدها، بیشتر در معرض ابتلا به زخم های تناسلی قرار دارند.
درمان زخم های تناسلی
در سال 2010، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، چندین روش درمانی را برای بیماران مبتلا به زخم های تناسلی ارائه داد. درمان عفونت HSV باید قبل از آماده شدن نتایج آزمایش شروع شود، زیرا درمان زودهنگام می تواند، احتمال انتقال و دوره ی زخم های تناسلی را به حداقل برساند. به بیماران آموزش داده می شود تا در مراحل اولیه بیماری، در زمان ظاهر شدن ضایعات و در طول درمان از انجام فعالیت جنسی خودداری کنند.
اولین دوره ی عفونت HSV تناسلی، ممکن است با قرص خوراکی آسیکلوویر (زوویراکس)، 400 میلی گرم، سه بار در روز و به مدت 7 تا 10 روز درمان شود. از داروهای فامسیکلوویر (فامویر) یا والاسیکلوویر (والترکس) می توان به عنوان درمان های جایگزین استفاده کرد. در رابطه با پماد برای زخم تناسلی باید گفت که، پمادهای ضد ویروس موضعی در درمان عفونت HSV مزایای محدودی دارند و توصیه نمی شوند.
سفلیس اولیه ممکن است با یک دوز محلول تزریقی پنی سیلین جی بنزاتین، قابل درمان باشد. مطابق با توصیه مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، بیمارانی که به پنی سیلین حساسیت دارند، باید حساسیت زدایی شوند. روش های درمانی شانکروئید شامل تزریق 250 میلی گرم سفتریاکسون (روسفین) به صورت دوز واحد، یا آزیترومایسین (زیترومکس)، سیپروفلوکساسین (سیپرو) و یا اریترومایسین خوراکی می باشد.
این درمان ها برای مردان ختنه نشده و بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی یا HIV تأثیر کمتری دارند. اگر شرکای جنسی افراد بیمار، طی ده روز گذشته با آنها رابطه ی جنسی برقرار کرده اند، بدون در نظر گرفتن وجود علائم باید تحت درمان قرار بگیرند. بیماران مبتلا به لنفوگرانولوما ونروم و دنوانوزیس باید به مدت 21 روز قرص داکسی سایکلین خوراکی (100 میلی گرم، 2 بار در روز) مصرف کنند.
تا زمان رفع شدن کامل علائم دنوانوزیس، باید مصرف آنتی بیوتیک را ادامه داد. اریترومایسین، یک درمان جایگزین برای درمان بیماری لنفوگرانولوما ونروم محسوب می شود. درمان زخم های پوستی مخاطی در سندرم بهجت، براساس علائم مرتبط می باشد، زیرا زخم ها ممکن است دوباره عود کنند. در یک کارآزمایی تصادفی، مصرف داروی اینترفرون آلفا-2a (پگاسیس) به صورت سه بار در هفته به مدت سه ماه، مدت زمان و درد زخم های دهانی و تعداد دفعات زخم های تناسلی را بهبود بخشید.
اما برای اثبات تأثیر آسیکلوویر خوراکی، کلشی سین خوراکی یا اینترفرون موضعی برای درمان زخم های تناسلی ناشی از سندرم بهجت، شواهد کافی وجود ندارد. در بیماران مبتلا به سندرم بهجت، سوکرالفیت واژینال یا موضعی، درد زخم های دهانی را کاهش می دهد، اما تعداد دفعات، زمان بهبودی و درد زخم های تناسلی را به طور قابل توجهی کاهش نمی دهد.
درمان سنتی زخم های تناسلی، بدون در نظر گرفتن عوامل آن، شامل پاکسازی زخم و پانسمان آن می باشد. با وجود اینکه در این زمینه هنوز آزمایشات بالینی انجام نشده است، اما به عنوان درمان های موضعی، از مسکن های موضعی یا خوراکی، حمام ناحیه پرینه (استحمام نشیمن)، داروهای ضدالتهابی خوراکی یا موضعی، یا کمپرس سرد با محلول بارو استفاده می شود.
داروهای ضد میکروبی موضعی مانند بنزوئیل پراکسید، دی متیل سولفوکسید، جنتامایسین، اکسی کینولین و سولفادیازین نقره ممکن است برای زخم های خارج از ناحیه تناسلی مفید باشند، اما شواهد اثربخشی محدودی دارند. درمان فوری زخم های تناسلی در بیماران مبتلا به اچ آی وی اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا از انتقال ویروس HIV جلوگیری می کند.
زخم های تناسلی، موجب افزایش بار ویروسی HIVدر منی شده و احتمال انتقال این ویروس به شرکای جنسی را افزایش می دهند. به طور متقابل، بیماران مبتلا به زخم های تناسلی، با تماس جنسی محافظت نشده، بیشتر در معرض ابتلا به اچ آی وی قرار دارند.
