در رابطه با بیماری ویتیلیگو، سوالات مختلفی پرسیده می شود از جمله اینکه تشخیص ویتیلیگو در ناحیه تناسلی زنان و مردان به چه صورت است و این بیماری چگونه درمان می شود؟ در ادامه مطلب به ماهیت، عوامل و درمان های ویتیلیگو در ناحیه تناسلی پرداخته می شود. ویتیلیگو یک بیماری پوستی است که سبب از دست رفتن ملانین (رنگدانه) در برخی نواحی پوست می شود. ملانین ماده ای است که به پوست و مو رنگ بخشیده و فقدان آن سبب روشنی زیاد رنگ پوست می شود. ویتیلیگو می تواند در هر جایی از بدن، از جمله آلت تناسلی مردانه بروز دهد.
علائم این بیماری ابتدا در صورت، پشت دست و گردن مشاهده می شوند. با این حال، پیش بینی بخش های مبتلا و وسعت ابتلای پوست دشوار است.
علائم ویتیلیگو در ناحیه تناسلی چیست؟
علامت اصلی ویتیلیگو بروز نواحی فاقد رنگدانه در پوست است. این بیماری در آلت تناسلی اغلب در پیش پوست و تنه آلت پدیدار شده و ناحیه سر آلت را کمتر درگیر می کند. در صورت ابتلا به ویتیلیگو در ناحیه تناسلی، امکان مشاهده علائم در دیگر نواحی بدن نیز وجود دارد. همچنین ممکن است
برخی از این علائم همچون موارد زیر با پوست ارتباطی نداشته باشند:
◀️سفید یا خاکستری شدن مو ها
◀️فقدان رنگ در غشا های مخاطی، همچون لایه پوشاننده دهان و بینی
◀️تغییر در بینایی: این مشکل در اثر از دست رفتن رنگدانه در لایه داخلی کره چشم به وجود می آید.
ویتیلیگو بسته به وسعت پراکندگی علائم به چند دسته تقسیم می شود:
◾ویتیلیگوی کانونی که محدود به یک یا دو ناحیه در بدن است.
◾ویتیلیگوی عمومی که در سرتاسر بدن پراکنده شده است.
◾ویتیلیگوی سگمنتال که تنها یک سمت از بدن را به خود درگیر می کند.
این بیماری با این که در هر سنی می تواند بروز دهد اما بیشتر، قبل از 20 سالگی نمایان می شود. باید در نظر داشت که ویتیلیگوی آلت تناسلی واگیر دار نبوده و هیچ تاثیری بر عملکرد یا سلامت این اندام نخواهد داشت. در صورت تجربه علائمی همچون درد، مشکل در دفع ادرار، اختلال نعوظ یا هر مورد دیگر باید به پزشک متخصص اورولوژی مراجعه شود. این علائم بیانگر وجود مشکلات دیگری هستند.
عامل ویتیلیگو در ناحیه تناسلی چیست؟
متخصصان از علت توقف تولید رنگدانه در برخی نواحی پوست اطلاعی ندارند اما بعضی ها این مشکل را یک بیماری خود ایمنی تصور می کنند. بیماری های خود ایمنی به مواردی گفته می شود که سیستم ایمنی بدن، به اشتباه سلول های سالم را هدف قرار می دهد. افراد مبتلا به دیگر بیماری های خود ایمنی همچون لوپوس یا تیروئیدیت هاشیموتو، نسبت به دیگران بیشتر به ویتیلیگو دچار می شوند. داشتن سابقه خانوادگی ویتیلیگو، احتمال ابتلا را افزایش می دهد.
ویتیلیگوی آلت تناسلی چگونه تشخیص داده می شود؟
ویتیلیگو معمولا در حین معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. در صورت ابتلای ناحیه آلت به ویتیلیگو، پزشک دیگر نواحی بدن را نیز معاینه خواهد کرد. گاهی اوقات، برای تایید تشخیص ویتیلیگو، یک نور فرا بنفش نیز به نواحی مبتلا تابانده می شود. پزشک بسته به علائم می تواند نمونه پوستی کوچکی از آلت برداشته تا در زیر میکروسکوپ ارزیابی کند. بیوپسی، نام دیگر این فرایند نمونه برداری است.
این نوع بالانیت در ابتدا به صورت زخمی قرمز و خارش دار است که با گذشت زمان به سفید تغییر رنگ می دهد. بیماران باید سابقه خانوادگی ابتلا به ویتیلیگو یا بیماری های خود ایمنی را برای پزشک خود بازگو کند.
ویتیلیگوی آلت چگونه درمان می شود؟
هیچ راهی برای درمان کامل ویتیلیگو وجود نداشته اما برخی موارد می توانند به بازگشت رنگ طبیعی پوست کمک کنند. باید به یاد داشت که ویتیلیگوی آلت تناسلی، تاثیری بر سلامت این اندام نداشته و نیازمند درمان نیست. به دلیل حساسیت ناحیه تناسلی، درمان ویتیلیگو در این ناحیه نسبت دیگر نواحی دشوار تر است.
دارو درمانی
پماد ها و کرم های موضعی می توانند به کاهش ظاهر ویتیلیگو کمک کنند. این موارد شامل پماد های کورتیکوستروئید ضد التهاب یا روغن های حاوی تاکرولیموس یا پیمکرولیموس می شوند. این مواد بر پاسخ ایمنی بدن تاثیر گذار هستند. افراد تنها در صورت تجویز پزشک می توانند پماد های کورتیکوستروئید را بر ناحیه تناسلی خود اعمال کنند. مصرف طولانی مدت این دارو ها سبب بروز عوارض جانبی از جمله التهاب یا آتروفی پوست می شود.
روغن های حاوی تاکرولیموس یا پیمکرولیموس، تاثیر گذاری بیشتر و عوارض جانبی کمتری دارند. یک مطالعه کوچک در سال 2007 بیان داشت که پماد پیمکرولیموس، رنگ ناحیه تناسلی را در دو کودک مبتلا، تقریبا به طور کامل احیا کرد.
نور درمانی
با این حال، قرار گیری بیش از حد در معرض نور فرا بنفش خطرناک بوده و خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. بنابراین، فرد باید به پزشکی مراجعه کند که تجربه زیادی در نور درمانی ویتیلیگو دارد. نور درمانی هنگامی که با مصرف داروی پسورالن همراه می شود، تاثیر مفیدی بر انواع خفیف ویتیلیگو می گذارد. پسورالن ترکیبی شیمیایی است که در جذب امواج فرا بنفش به بدن کمک می کند.
جراحی
در صورتی که درمان های دیگر موثر نباشند، می توان جراحی را در نظر گرفت. در صورتی که ویتیلیگو تنها بر روی پیش پوست باشد، ختنه کردن آلت کافی خواهد بود. در موارد دیگر، جراح بخش کوچکی از پوست دیگر نواحی بدن را جدا کرده و به نواحی مبتلا پیوند می زند. انجام این جراحی در ناحیه تناسلی، مخصوصا در صورت وسیع بودن ناحیه مبتلا، می تواند دشوار باشد.
پیش آگهی این بیماری چیست؟
ظاهر ویتیلیگوی آلت تناسلی نامطلوب بوده اما ضرری برای فرد به همراه ندارد. با این که عادت کردن شریک جنسی به ظاهر جدید آلت ممکن است اندکی زمان بر باشد اما پس از آن ظاهر ویتیلیگو اهمیتی نخواهد داشت. یادگیری پذیرش بدن و ویژگی های منحصر به فرد آن می تواند در داشتن آرامش خاطر و اعتماد به نفس کمک شایانی به فرد ارائه دهد.
